Stanisław Radwan (ur. 1939, zm. 2023) – jeden z najbardziej znanych i cenionych kompozytorów muzyki teatralnej i filmowej. Stworzył ponad dwieście partytur na zaproszenie wszystkich najważniejszych polskich reżyserów i wszystkich wiodących teatrów w Polsce.

Stanisław Radwan

Współpracował z teatrami w Krakowie (Stary Teatr, Teatr Rozmaitości, Teatr im. Juliusza Słowackiego, Teatr STU, Teatr Ludowy, Teatr Bagatela im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego), Warszawie (Teatr Narodowy, Teatr Dramatyczny, Teatr Studio, Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza, Teatr Powszechny, Teatr Współczesny), Częstochowie (Teatr im. Adama Mickiewicza), Katowicach (Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego), Łodzi (Teatr im. Stefana Jaracza, Teatr Nowy), Gdańsku (Teatr Wybrzeże), Wrocławiu (Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego, Teatr Polski), Kaliszu (Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego), Lublinie (Teatr im. Juliusza Osterwy, Teatr im. Hansa Christiana Andersena), Sosnowcu (Teatr Zagłębia), Zakopanem (Teatr im. Stanisława Ignacego Witkiewicza), Poznaniu (Teatr Nowy), Gdyni (Teatr Muzyczny im. Danuty Baduszkowej) i Szczecinie (Teatr Polski).

Tworzył muzykę dla spektakli teatralnych i Teatru Telewizji oraz filmów dokumentalnych i fabularnych realizowanych z Zygmuntem Hübnerem, Konradem Swinarskim, Jerzym Jarockim, Jerzym Grzegorzewskim, Andrzejem Wajdą, Tadeuszem Bradeckim, Rudolfem Zioło, Markiem Gierszałem,Krzysztofem Babickim, Jerzym Stuhrem, Janem Englertem, Michałem Rosą, Krystianem Lupą.

Trzykrotnie sam został bohaterem filmów o sobie: w „Trzeba latać za wysoko. Stanisław Radwan (reż. Jan Sosiński, 1996), w „W poszukiwaniu ciszy. Stanisław Radwan” (reż. Marta Węgiel, 2016) i w „Radwanie” (reż. Teresa Czepiec, 2018). Ciekawostką jest fakt, że Stanisław Radwan pojawiał się już wcześniej w filmach, do których pisał muzykę, w rolach epizodycznych (np. jako Iwo w „Rysie” Michała Rosy). Jest także autorem scenariusza teatralnego i telewizyjnego oraz reżyserem spektaklu telewizyjnego „Rzeczpospolita Babińska” (TVP 2009).

W latach 1960-75 współpracował z kabaretem „Piwnica pod Baranami”. Jednocześnie, w latach 1963-66, był kierownikiem muzycznym Teatru Rozmaitości w Krakowie, a w latach 1974-76 – w Teatrze Ateneum w Warszawie. W 1977 związał się na stałe, jako konsultant muzyczny, ze Starym Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. W latach od 1980 do 1990 roku pełnił funkcję dyrektora tej sceny. Od 1997 związany z Teatrem Narodowym w Warszawie.

Jest laureatem wielu nagród m.in. na 1. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku za muzykę w filmie „Sędziowie” (1974), Opolskich Konfrontacjach Teatralnych za muzykę do spektakli – „Powrót Odysa” (1982), „Rękopis znaleziony w Saragossie” (1993), „Sen srebrny Salomei” (1994), na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych za muzykę do „Woyzecka” w reż. Tadeusza Bradeckiego (1982), Nagrody miasta Krakowa (1988), Nagrody im. Aleksandra Bardiniego (2000), nagrody za całokształt twórczości na XXI Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (2000), Złotego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005) Nagrody Fundacji Kultury Polskiej (2007), Nagrody “Gustaw” przyznawanej przez ZASP za „całokształt twórczości artystycznej”, Grand Prix Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry” w Sopocie za muzykę do „Tanga” w reż. Jerzego Jarockiego.

Studiował grę na fortepianie w klasie Ludwika Stefańskiego i kompozycję pod kierunkiem Krzysztofa Pendereckiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. Swoje umiejętności doskonalił w 1967 podczas kursów prowadzonych przez Pierre’a Schaeffera (muzyka elektroniczna) oraz Oliviera Messiaena (kompozycja) w Paryżu. Wśród najważniejszych kompozycji znaleźć można Kwartet smyczkowy (1963), Sonatę fortepianową (1963) czy Koncert wiolonczelowy (2018).

fot. Patrycja Mic

Skip to content